فانوس-126-آیاتی از کتاب مزامیر

17. زیرا چون بمیرد چیزی با خود نخواهد برد،و شوکتش همراه او فرو نخواهد رفت!

4. آسمان را در بالا فرا می‌خواند،و زمین را،تا بر قوم خود داوری کند:

11. مرا از حضور خود به دور مَیَفکن،و روح قدوس خود را از من مگیر.

12. شادی نجات خود را به من بازده،و به روحی راغب حمایتم فرما.

7. با زوفا پاکم کن که طاهر خواهم شد،شستشویم کن که از برف سفیدتر خواهم شد.

6. اینک به راستی در قلب مشتاقی،و در باطنم، مرا حکمت می‌آموزی.

8. شادی و سرور را به من بشنوان،بگذار استخوانهایی که کوبیده‌ای به وجد آید.

16. تو به قربانی رغبت نداری، وگرنه می‌آوردم؛تو از قربانی تمام‌سوز خرسند نمی‌شوی.